Γράψτε ένα βιογραφικό
σημείωμα για τον εαυτό σας σε γ’ πρόσωπο. Δηλαδή ουσιαστικά θα είναι ένα
αυτοβιογραφικό σημείωμα που θα είναι καμουφλαρισμένο σε βιογραφικό!
- Προσπαθήστε να είστε όσο πιο αντικειμενικοί γίνεται αλλά και με διάθεση χιουμοριστική και αυτοσαρκαστική.
- Προϋποτίθεται ότι θα σκεφτείτε το μέλλον σας, επαγγελματικό και προσωπικό, και θα φτάσετε χρονικά μέχρι το σημείο που εσείς θέλετε (π.χ. μέχρι τα 40, 50 ή ακόμα και μέχρι το θάνατο). Ξεκινάτε από τη γέννηση. (πού και πότε)
- Μπορείτε να εντάξετε όσες αναλήθειες ή ανακρίβειες θέλετε.
Το κορίτσι που δεν είχε τη δική του ιστορία
Μεγάλωσε, με το κεφάλι της γεμάτο ιστορίες, ιστορίες που σκέφτηκε, που διάβασε, που τη νανούρισαν μέσα σε έναν ύπνο ταραγμένο. Ιστορίες από ένα σύμπαν όχι και τόσο παράλληλο.
Περίμενε να δει πώς θα της φαινόταν να ζει.
Μα όταν μεγάλωσε τα πράγματα δεν άλλαξαν, οι πιο πιστοί της φίλοι ‘μείναν ακόμα κρυμμένοι μέσα σε σελίδες ξεχασμένες, σκονισμένες. Δεν ήταν πως δεν είχε άλλους φίλους, ήταν πως ποτέ οι δικές της έγνοιες δεν είχαν τις διαστάσεις των δικών τους. Το κορίτσι άκουγε τις ιστορίες τους· ήταν περιτριγυρισμένη από θραύσματα πόνου.
Όλο προσπαθούσε να συναρμολογήσει το γυαλί όμως τα θραύσματα ανήκαν σε πολλούς, κι όλο έκοβε τα δάχτυλά της κατά λάθος, κι έμενε αμίλητη να κοιτάει τις πορφυρές γραμμούλες αίματος να οδεύουν προς τα κάτω.
Είχε μονάχα κάτι μικρούλια ραγισμένα κομματάκια ολόδικά της και ένα βουνό από τα κομμάτια αλλονών. Προσπαθούσε να επανακολλήσει τις ιστορίες τους, κι έπειτα ξεχνούσε να ζήσει η ίδια μια ιστορία. Της έλειπε μια ιστορία δική της. Ζούσε αποσπασματικά, πότε πότε, και επαναλάμβανε στον εαυτό της ό,τι είχε ζήσει- μέχρι να ζήσει κάτι καινούριο. Της άρεσε να λέει ιστορίες, κι ήταν ίσως ένα από τα πράγματα που κατάφερνε δίχως κόπο. Όμως δεν είχε εμπειρίες ν’ανιστορήσει, παρά μονάχα ξένες.
Στην εφηβεία της, έπαψε να διαβάζει τόσο συχνά ιστορίες φανταστικές, γιατί τη‘φέρναν σε αδιέξοδα. Ανέπτυξε ένα συνήθειο να μιλάει υπερβολικά για τον εαυτό της για να πεισθεί ότι είχε κι αυτή κάτι ενδιαφέρον να πει, μα είδε πως οι γύρω της εκνευρίζονταν με την σχεδόν ανύπαρκτη ιστορία της. Μιλούσε κάποτε στον σκύλο της και του έλεγε πολύχρωμα παραμύθια μιας ζωής που δε ζούσε, κι εκείνος την κοιτούσε σοβαρά και θλιμμένα· σαν γυάλινα ήταν τα μάτια του κι έσκυβε να της γλείψει βουβά το χέρι. Άκουσε ακόμη μυριάδες τραγικές ή τραγικοποιημένες ιστορίες. Την έθλιβαν οι ιστορίες των φίλων της κι ο κόσμος γύρω της. Άκουγε για έρωτες που ράγισαν, άκουγε για εγχειρίσεις καρδιάς στο εξωτερικό, άκουγε για απόπειρες αυτοκτονίας, άκουγε για παππούδες και γιαγιάδες που πεθαίναν. Οι ιστορίες την έπνιγαν μέσα σε μια μελαγχολία που δεν ήταν δική της αλλά αλλονών. Δεν ήξερε πώς να βοηθήσει, κι οι ιστορητές δεν έπαυαν να της θυμίζουν πόσο ευτυχισμένη ήταν εκείνη σε σχέση με τις τραγικές τους ιστορίες. Προσπαθούσε να φανεί αισιόδοξη μα την νομίζαν αλαζόνα.
Ονειρεύτηκε φλογερά μια ζωή όλο λέξεις, φθινοπωρινά φύλλα και γλώσσες που είχε μάθει πια, ονειρεύτηκε σχολεία και ατέλειωτα, ξενόφερτα, βροχερά λιβάδια. Κι ενώ ήταν χαμένη μέσα στις ψυχρές γραμμές των μαθηματικών και τους παράλογους νόμους της φυσικής, σκυμμένη στο θρανίο της ονειρευόταν ακόμη τη μέρα που η ζωή της θα ξεκινούσε.
Σπούδασε Ιστορία. Μόνη της σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μελετούσε, κι εύκολα έπαιρνε καλούς βαθμούς για τους οποίους οι γύρω της, όσοι είχαν ιστορίες, μοχθούσαν, κι όλο μιλούσαν ασταμάτητα για το πώς ξεπερνούσαν τις δυσκολίες που αυτή αδυνατούσε να δει.
Εργάστηκε ως καθηγήτρια σε γυμνάσιο. Οι μαθητές της την κορόιδευαν, όπως κι όλους τους άλλους, όμως δίχως ποτέ να συμβαίνει κάτι το αξιοσημείωτο, κάτι που θα αποτελούσε το κέντρο μιας ιστορίας.
Έγραφε αδιάκοπα μέσα στη μοναξιά της, έρμαιο της σιωπής της.
Πέθανε στα 40 της, από καρδιακό επεισόδιο λόγω μη ανιχνευμένου κληρονομικού προβλήματος υγείας, τριγυρισμένη από τα γραπτά της.
Την 'ιστορία' της την μάθαν μόνο αποσπασματικά κάποιοι φίλοι της, δίχως κανείς τους να την μάθει ποτέ ολόκληρη. Δικιά της άρτια ιστορία, εξάλλου, δεν απέκτησε ποτέ. Εμφανιζόταν προσωρινά πίσω από διάφορα ονόματα μέσα στις ιστορίες των φίλων της, μα εκεί δεν ήταν παρά ασήμαντος ρόλος στο φόντο.
Το κορίτσι που δεν είχε τη δική του ιστορία βρέθηκε δίπλα από μια ολοκληρωμένη ιστορία, που είχε τελειώσει μόλις πριν πεθάνει ξαφνικά.
Η ιστορία ξεκινούσε κάπως έτσι:
Όταν ήταν μικρή, διάβαζε αχόρταγα, διάβαζε για να καταπραΰνει την παράξενα αθόρυβη ζωή της...
Κλεοπάτρα Ολυμπίου, Α' Λυκείου
Βιογραφικό σημείωμα της Βασιλικής Κοσμά, μετά από τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.
Τρίτη και 13/3 2068 σε ηλικία 70 και κάτι ετών, η σπαστική γιαγιά Βασιλική
απεβίωσε. Έπασχε από αλτσχάιμερ που ανακάλυψαν ότι είχε μετά από ένα ατύχημα με
μοτοσυκλέτα στα 50 της. Τα τελευταία της χρόνια ήταν σε ‘’στέγη ενήλικων’’ όπου
απεβίωσε στην αγαπημένη της καρέκλα ενώ μας μιλούσε. Αυτό είναι το βιογραφικό
της σημείωμα με βάση αυτά που θυμόταν και κάποια πράγματα που γνώριζαν οι
νοσοκόμες. Δυστυχώς ο ξεχασμένος της γιος και ο άντρας της σκοτώθηκαν στο
ατύχημα που η ίδια προκάλεσε. Είχαν συγκρουστεί μαζί, εκείνη με την μοτοσυκλέτα
της και αυτοί με το αυτοκίνητο.
Ας πάρουμε τα πράγμα απ’ την
αρχή. Η Βασιλική γεννήθηκε μια, όχι και τόσο χειμωνιάτικη μέρα του Δεκέμβρη,
λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Στη συνέχεια, αφού επέζησε της γέννας, μεγάλωσε
και πήγε σε ένα Δημοτικό της γειτονιάς της. Εκεί πήγε στην Α’, Β’, Γ’, Δ’, Ε’
και Στ’ τάξη. Επίσης σε ηλικία 5 ετών βίωσε την γέννηση ενός μικτού τέρατος,
ονόματι Γιώργος, που με τα χρόνια εξελίχθηκε σε Λυκάνθρωπο, όπως μας είπε. – Η
όποια υπερβολή στους χαρακτηρισμούς δεν είναι τυχαία-. Όπως καταλαβαίνετε, είχε και πρόβλημα με τα
λογικά της.
Ύστερα θυμήθηκε το Γυμνάσιο.
Βρισκόταν σε ένα βουνό και είχε πολλά κτίρια. Θυμάται την αυλή με πολλούς
μαθητές σαν πρόβατα στη σειρά. Οι αγαπητοί της γονείς πλήρωναν γι’ αυτό. Μάθαμε
ότι σπούδασε και έκανε και διδακτορικό, στην Αυστραλία, όπου γνώρισε και τον
άντρα της. Η ίδια φαίνεται να έχει διαγράψει από την μνήμη
της λεπτομέρειες για τη ζωή της. Στα 27
της γέννησε το γιο της που δεν θυμάται.
Στα 40, απέκτησε μια μοτοσυκλέτα με την οποία έγιναν αχώριστες
φίλες. Μετά έγινε το ατύχημα όπου
«σκότωσε» τον άντρα της και τον γιο της και έμαθε ότι έπασχε από αλτσχάιμερ (δεν το θυμόταν). Στα 62 έκανε απόπειρα αυτοκτονίας για τον
άντρα της που θυμήθηκε ότι είχε. Στα 70
της έπαθε εγκεφαλικό προσπαθώντας να θυμηθεί γιατί μας μιλά. Μαγευτήκαμε από την ιστορία της, γιατί δεν
πρέπει να θυμόμαστε τίποτα. Ήταν
ασήμαντη…
Ήταν απλά ένα κοριτσάκι, που μεγάλωσε,
έγινε γυναίκα, γιαγιά και γριούλα. Δεν έκανε τίποτα σπουδαίο, δεν είχε εφεύρει
κάτι και κανένας δεν την γνώριζε. Δεν
πρέπει να μάθουμε απ’ έξω την βιογραφία της ή κάτι σημαντικό για την ζωή της.
Ήταν ασήμαντη; Για εσένα κι εμένα ναι.
Είχε μια ιστορία, έζησε και πέθανε, σαν κάθε άλλος άνθρωπος. Εσύ είσαι ασήμαντος;
Βασιλική Κοσμά, Γ' Γυμνασίου
Βιογραφικό Σημείωμα
Πριν από μερικά χρόνια, τον Γενάρη του 1998, γεννήθηκαν πολλοί άνθρωποι. Πάρα πολλοί άνθρωποι. Μέσα σ’ αυτούς όμως, ήταν και ένα κοριτσάκι, το οποίο αργότερα οι γονείς του το βάφτισαν Χάρις, αφού η γιαγιά του, που μόλις άκουσε τα νέα χάρηκε υπερβολικά, ονομαζόταν Χαρούλλα. Ήξεραν ότι αυτό το ήσυχο μωρό θα τους άλλαζε την ζωή, αλλά αυτό που δεν ήξεραν είναι το πόσο πολύ θα τους άλλαζε την ζωή. Η απάντηση είναι «αρκετά». Εκείνοι θυμούνται κάθε ξεχωριστή λέξη που είπε, πότε την είπε και πώς την είπε. Όσα μπορεί να θυμηθεί η ίδια για την παιδική της ηλικία, ξεκινούν περίπου από τότε που ήταν 3 χρονών, αφού η μαμά της, έπρεπε να την αφήνει στο νηπιαγωγείο για να πηγαίνει στην δουλειά της. (Αλήθεια, γιατί δεν την άφηνε στην γιαγιά της;). Αν γνώριζε κανείς την Χάρις τότε, θα την συμπαθούσε, αφού όλοι μόλις την έβλεπαν έτρεχαν πάνω της, της μιλούσαν, την αγκάλιαζαν και έπαιζαν μαζί της. (Τουλάχιστον αυτά της είπε η μαμά της). Η ίδια αναρωτιέται γιατί;!
Αν είσαι τυχερός, και την δεις μια μέρα να κάθεται με το χέρι της μπροστά από το πρόσωπό της, θα είναι γιατί θυμάται εκείνη την μέρα, που η μαμά της ξέχασε να την αγκαλιάσει (μετά που την άφησε στο νηπιαγωγείο). Εκείνη έβαλε μια φωνή… μα μια φωνή… έτσι οι δασκάλες της, αναγκάστηκαν να τηλεφωνήσουν στην μητέρα της να έρθει πίσω.
Για τα υπόλοιπα 3 χρόνια, ήταν αναγκασμένη να χρωματίζει τα λαγουδάκια και τα σκυλάκια, στις κόλλες που τις έδιναν οι δασκάλες της! Αυτή ήταν η μόνη της έννοια μέχρι τότε.
Τα χρόνια της στο δημοτικό σχολείο ήταν ωραία και λίγο έως πολύ ανέμελα. Ο πρώτος της χρόνος στο English School, ήταν ίσως από τους καλύτερους χρόνους της σχολικής της ζωής. Από τον δεύτερο χρόνο όμως αρχίζει να συνειδητοποιεί πού έχει μπλέξει. Φαγητό. Ύπνος. Σχολείο. Διάβασμα. Φαγητό. Σχολείο. Διάβασμα. Ύπνος. Αλλά στο τέλος θα φτάσει στην Ιθάκη, δεν θα φτάσει; Το ταξίδι όμως, είναι ακόμα μεγάλο. Μέχρι εδώ όλα καλά ή όλα γνωστά. Για τη συνέχεια προσφέρονται διάφορα σενάρια. Διαλέγεις και παίρνεις:
1. Ψυχολόγος
Κάθε πρωί ξυπνά από η ώρα 6 (το πρωί!) για να πάει στη δουλειά της. Ντύνεται βιαστικά, αρπάζει τον καφέ, την τσάντα της και ένα σακάκι αν κάνει κρύο, μπαίνει στο αυτοκίνητό της και περιμένει στην ουρά των αυτοκινήτων μαζί με τους υπόλοιπους ψυχολόγους, ψυχίατρους, ιατροδικαστές, επιστήμονες, καθηγητές, αγχωμένους γονείς που πρέπει να πάρουν τα παιδιά τους στο σχολείο και διάφορους άλλους άσχετους. Φτάνει στο γραφείο της, ξεκλειδώνει την πόρτα, καλημερίζει την γραμματέα της και κάθεται πάνω στην αναπαυτική της καρέκλα, έτοιμη για ακόμη μια δύσκολη μέρα δουλειάς. Το χέρι της ασυνείδητα πατάει το κίτρινο κουμπάκι πάνω στο τηλέφωνο και παραγγέλει ακόμα ένα καφέ. Με λίγο γάλα και λίγη ζάχαρη. Χωρίς καφέ δεν θα μπορέσει να βγάλει την μέρα. Η ώρα 8.00 κάθε πρωί κτυπάει η πόρτα. Μπαίνει μέσα ο πρώτος της επισκέπτης και κάθεται πάνω σε μια αναπαυτική, δερμάτινη καρέκλα. Αρχίζει να μιλά και να μιλά για περίπου 1 ώρα. Εκείνη δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να τον ακούει και να κουνά το κεφάλι της καταφατικά, καθώς παίρνει τις σημειώσεις της. Τον καταλαβαίνει και τον βοηθά. Αυτή είναι η δουλειά της άλλωστε. Για τις επόμενες ώρες συνεχίζει να κάνει το ίδιο πράγμα, μόνο με διαφορετικούς ανθρώπους κάθε φορά. Μπαίνει στο σπίτι η ώρα 8.00 καθε νύχτα, αφου έχει περάσει να μαζέψει τα παιδιά απο τα ιδιαίτερά τους. Μαγειρεύει, τα ταΐζει και τα βάζει για ύπνο. Γύρω στις 10 κάθεται στον καναπέ της, με ένα φλιντζάνι τσάι στο χέρι της. Είναι κουρασμένη αλλα ευτυχισμένη. Ευτυχισμένη που μπορεί να βοηθά τους άλλους. Είναι ευτυχισμένη που οι άλλοι μπορούν να την εμπιστευτούν και να της μιλήσουν. Μερικές φορές είναι σχεδόν σίγουρη πως αυτό το επάγγελμα είναι το ιδανικό επάγγελμα για εκείνη, ακόμα και αν όταν ήταν πιο μικρή δυσκολευόταν να αποφασίσει αν αυτό ήταν που θα την έκανε χαρούμενη. Τώρα όμως δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό της να κάνει κάτι άλλο...
2. Φωτογράφος
Το γεγονός ότι η Χάρις αποφάσισε να γίνει φωτογράφος, άλλαξε την ζωή της. Εντελώς. Ταξίδεψε σε πάρα πολλές χώρες του κόσμου, τόσες πολλές που ούτε καν τις θυμάται! Ινδία, Αυστραλία, Αμερική, Αγγλία, Αφρική... Εκεί μπόρεσε να αποθανατίσει με την φωτογραφική της μηχανή τα παιδάκια την ώρα που κουβαλούσαν νερό για να το πάρουν σπίτι τους και τα σπίτια τους, έτοιμα να πέσουν κάτω, τις μητέρες των παιδιών που προσπαθούσαν, και ακόμα προσπαθούν να δώσουν στα παιδιά τους όσο πιο πολλά μπορούν. Έμαθε πόσο σημαντικό είναι να έχεις μια στέγη κάτω απο το κεφάλι σου και καθαρό νερό να πιεις. Και όλα αυτά της ήρθαν σαν δώρο όταν άρχισε να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε. Αυτό που πραγματικά της άρεσε. Αυτό που πραγματικά αγαπούσε. Γύρισε τον κόσμο, γνώρισε ανθρώπους, έμαθε τον τρόπο ζωής τους. Οι τόσες πολλές ώρες μελέτης, οι τόσες πολλές ώρες που πέρασαν μεχρι να πατήσει το πόδι της σε μια νέα χώρα, οι τόσες πολλές ωρες που περίμενε για την κατάλληλη στιγμή έτσι ώστε να αποθανατίσει την τέλεια φωτογραφία, δεν την κούρασαν και δεν την έκαναν να βαρεθεί την δουλειά της. Ποτέ δεν βαρέθηκε αυτή την δουλειά και ποτέ δεν πρόκειται να την βαρεθεί.
Χάρις Ελευθερίου, Γ' Γυμνασίου
 |
| Πιθανότητες, Χάρις Ελευθερίου |
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ: Ο ΒΙΟΣ
ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΤΟΜΟΣ 1: Η ΑΡΧΗ
Όλα ξεκίνησαν στις 8 Μαΐου του 1998, στις 9:32:35, όταν έξω
από το δωμάτιο 56 στην κλινική Πατρόκλου ( στη Λεμεσό) οι σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν
ασταμάτητα πάνω στα μέτωπα, ο ρυθμός των παλμών αυξανόταν κι η αγωνία κυριαρχούσε
μέσα στη σιωπή, μέχρι που βρόντηξε το κλάμα της.
Ανεξαρτήτως χαρακτήρα και συμπεριφοράς, όλη η οικογένεια ήταν
πανευτυχής για το πανέμορφο «αγγελούδι» που απέκτησαν (τα συναισθήματα του «αγγελουδιού»
δεν αναφέρονται για να μην προκαλέσουν αντιδράσεις που πιθανόν να απειλήσουν τη
σωματική του ακεραιότητα!). Για να είναι όλοι τους σίγουροι πως όμοια
συναισθήματα θα ένιωθε και ο τότε πεντάχρονος αδελφός της, φρόντισαν το «αγγελούδι»
να φέρει μαζί του και ένα χαρτονένιο κουτί, γεμάτο με όλα τα είδη ζώων που
μπορεί κάποιος να συναντήσει στο ζωικό βασίλειο (τότε ήταν που έμαθε και το
κόλπο της δωροδοκίας…!!!) Ευτυχώς το κουτί ήταν αρκετό για να κερδίσει την
εμπιστοσύνη του και από τότε την βλέπει με καλό μάτι… τις περισσότερες φορές
δηλαδή… (λεπτομέρειες στη συνέχεια).
Εμφανισιακά, ήτανε μια μινιατούρα δύο μαγούλων ανάμεσα στα
οποία μπορούσες με κόπο να διακρίνεις 2 μάτια-που όποια στιγμή της ημέρας κι αν
ήταν απεικόνιζαν την έκπληξη-μία μύτη, ένα στόμα και δύο αυτιά. Η αποθεωτική
της αυτή εμφάνιση, πάντα γέμιζε με ζήλια τον αδερφό της ο οποίος για αρκετό
καιρό την χαρακτήριζε επανειλημμένα με διάφορα ενοχλητικά επίθετα για
αυτοάμυνα.
Ξεκίνησε να μιλά στα δύο της χρόνια. Αν και δυσνόητες, οι
πρώτες τις λέξεις εξέφραζαν τον εσωτερικό της κόσμο. Ξεκίνησε με τις λέξεις:
«αμπουλκ», «χχαμγε» «κοκ», μέχρι να φθάσει στην αποθεωτική λέξη «μάμα». Στην
συνέχεια εμφανίστηκαν πολλές δυσκολίες όπως εγκεφαλικές
κρίσεις, νευρικοί κλονισμοί κ.ά., ώσπου τελικά κατάφερε να προφέρει το
συγκλονιστικό γράμμα «ρ».
Αφού έκανε και τα πρώτα της βήματα (τα πενήντα τρία
γρατζουνίσματα, το σπασμένο δόντι και οι δύο μώλωπες στην δεξιά γάμπα δεν
αναφέρονται για να μην καταστρέψουν την θρυλική ατμόσφαιρα που έχει
δημιουργηθεί…) και άλλα πολλά επιτεύγματα, δεν είχε τίποτα άλλο παρά να κάνει ένα
ακόμα βήμα (χωρίς γρατζουνιά αυτή τη φορά!) και να ανοίξει την καγκελόπορτα του
νηπιαγωγείου…
ΤΟΜΟΣ 2: Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ…
Φοίτησε στο νηπιαγωγείο «Παιδική Χαρά» για τρία χρόνια γεμάτα
παιχνίδι, παιχνίδι αλλά και παιχνίδι φυσικά, μέχρι που έφθασε η πρώτη μέρα του
δημοτικού. Εκείνη την αξέχαστη μέρα λοιπόν, αναγκάστηκε να αφήσει πίσω αυτά τα
τρία χρόνια αποκλειστικής ξεγνοιασιάς, να αφήσει το χέρι της άπονης μαμάς που
δεν δεχόταν να μείνει μαζί της για μονάχα μια μέρα στο σχολείο (Αχ, αυτοί οι
μεγάλοι! Όλο αταξίες!) για να γνωρίσει τον κόσμο του δημοτικού, που για να λέμε
την αλήθεια με όλο εκείνο το τσούρμο μαμάδων που είχαν πανικοβληθεί από τα
πανικοβλημένα παιδιά τους προσπαθώντας να τα ησυχάσουν, εκείνα όλα τα κλάματα
και τις φωνές που άκουσε και τον εμετό της διπλανής της που είχε να αντιμετωπίσει,
δεν την ενθουσίασε και πολύ. Φυσικά όμως, όλες εκείνες οι εικόνες και μυρωδιές
τις πρώτης μέρας σίγουρα δεν αντικατοπτρίζουν τη ζωή που πέρασε στο δημοτικό. Παρόλο που ήταν λίγο ζόρικη στην
αρχή, ήταν πραγματικά απολαυστικότατη και με πανέμορφες εμπειρίες.
Αξίζει τον κόπο να πούμε πως στο δημοτικό έκανε τις πρώτες
τις πραγματικές (έτσι πίστευε τότε!) φίλες (με τις οποίες φυσικά στη συνέχεια
χάθηκαν), έπαιξε τον πρώτο της κύριο ρόλο σε θεατρική παράσταση (το πόσα λίτρα
νερό σπατάλησε και πόσους ζάλισε μέχρι να μάθει τα λόγια της δεν περιγράφεται…)
και συγκεκριμένα στη "Λυσιστράτη"! Τότε έμαθε και πόσο πρέπει να προσπαθείς όταν
θέλεις να αποκτήσεις κάτι. Τι έγινε για να το συνειδητοποιήσει; Εκτός από την
ίδια, ο κύριος ρόλος διεκδικόταν κι από άλλους. Η προσπάθεια που κατέβαλε για
να κατακτήσει το ρόλο ήταν απίστευτη-παρόλο που ο άλλος διεκδικητής ήταν αγόρι…
(εδώ καταλαβαίνουμε και πόσο ανεπτυγμένος ήταν ο εγκέφαλος της στο συγκεκριμένο
στάδιο- μιλάμε για ιδιοφυΐα δηλαδή!).
Έτσι λοιπόν, όμορφα κι ωραία περνούσαν οι μέρες του
δημοτικού… Κι όταν πλησίαζε το τέλος, προσπάθησε να το δει από την καλή μεριά
και να μην περάσει την ίδια κατάθλιψη που πέρασε στο νηπιαγωγείο όταν έπρεπε να
το εγκαταλείψει. Για ακόμη μια φορά όμως, βρέθηκε προς εκπλήξεως γιατί τα
πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα όσο τα περίμενε! Για ενάμιση χρόνο έπρεπε να
δώσει μια δύσκολη μάχη. Να παλέψει με φυλλάδια, εκθέσεις, μολύβια, λάθη,
αριθμούς, και διαγωνίσματα για να καταφέρει τελικά να πάρει μια θέση στην
περίφημη Αγγλική Σχολή Λευκωσίας, αλλιώς Τhe English
School Nicosia, ή για
αυτούς που την ξέρουν με την πιο «cool» oονομασία: E.S., για την οποίο τόσο καιρό πάλευε.
Τα βάσανα είχαν πλέον τελειώσει… έτσι νόμιζε δηλαδή γιατί
τότε ήταν που είχαν αρχίσει… Και πάλι η μάχη με τα φυλλάδια, τις εκθέσεις, τα
μολύβια, τα λάθη, τους αριθμούς, τα διαγωνίσματα και τις εξετάσεις! Αλλά αυτή η
μάχη ήταν και είναι μια μάχη με γλυκάδα γιατί έχει κοντά της φίλους (που και
για αυτούς πάλεψε γιατί τίποτα δεν είναι εύκολο να αποκτήσεις-ιδικά στο
γυμνάσιο που είναι σαν μια μινιατούρα του αληθινού κόσμου), αναμνήσεις,
εμπειρίες, μα πάνω από όλα έχει ένα σκοπό, να γίνει κάτι στο μέλλον, κάτι που
θα την κάνει ευτυχισμένη. Ίσως να γίνει ηθοποιός, ίσως μεταφράστρια, ίσως
σκηνογράφος, ίσως γιατρός… Ποιος ξέρει που θα καταλήξει αυτό το «αγγελούδι» που
γεννήθηκε στις 8 Μαΐου του 1998, στις 9:32:35;
Ευδοκία Κακούτα, Γ' Γυμνασίου
Υπόθεση Αριθμός 11: Η ζωή της Ελένης
Της αρέσει το θέατρο, οι ταινίες μυστηρίου και να διαβάζει βιβλία. Είναι δημιουργική, ομιλητική και χαρούμενος άνθρωπος. Λατρεύει την ιστορία και την μουσική της δεκαετίας του ’80. Της αρέσουν πολύ τα μυστήρια, οι τέχνες και μαθαίνει καινούρια πράγματα. Άλλα ταυτόχρονα είναι απόλυτη, αμετάπειστη και ρωτά πολλές ερωτήσεις χρησιμοποιώντας τη λέξη «γιατί». Όσοι έχουν πολλή υπομονή και διαβάζουν ακόμη, σίγουρα θα κατάλαβαν ότι αναφέρομαι στην Ελένη. Για όσους τη συμπαθούν, θα συνιστούσα να διαβάσουν τα παρακάτω με το ρίσκο να την αντιπαθήσουν. Για όσους πάλι την αντιπαθούν, θα έλεγα να συνεχίσουν να διαβάζουν παίρνοντας το ρίσκο να τη συμπαθήσουν.
Γεννήθηκε στις 11 Αυγούστου του έτους 1998. Η ζωή της είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αφού είναι δικηγόρος αλλά και ηθοποιός. Σε αυτό το σημείο θα πρόσθετα κάποια επαγγέλματα που ήθελε να γίνει όταν ήταν μικρή, αλλά αυτό θα μου έπαιρνε μήνες γραψίματος και σε εσάς εβδομάδες διαβάσματος με το ενδεχόμενο να χαθείτε στους ατέλειωτους διαδρόμους της φαντασίας της.(1)
Αρχικά, φοίτησε στην Αγγλική Σχολή Λευκωσίας. Εκεί
γνώρισε φίλες που την βοήθησαν, αλλά και η ίδια βοήθησε σε μετέπειτα στάδια της
ζωής της. Έχει μόνο χαρούμενες αναμνήσεις. Μια από αυτές, ένα αξέχαστο πιτζάμα πάρτι,
γεμάτο τρέλες που, όπως λέει και η ίδια, γελάει όταν το θυμάται.(2)
Ένας άλλος σημαντικός άνθρωπος στη ζωή της, είναι ο
αδελφός της, Λουκάς. Και στους δύο άρεσε η περιπέτεια και κατά λάθος ήταν
γενναίοι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζήσουν αξέχαστες περιπέτειες μαζί με τα
ξαδέλφια τους.(3)
Για να σοβαρευτούμε λίγο, φοίτησε σε ένα από τα
πολλά πανεπιστήμια που υπάρχουν στον κόσμο και σε κάποια δραματική σχολή.
Πέτυχε πολύ ως δικηγόρος αφού από παιδί ήταν απόλυτη και κανένας ποτέ δεν κατόρθωσε να της αλλάξει
γνώμη. Ως ηθοποιός δεν μπορώ να πω το ίδιο αφού το μόνο που κατάφερε είναι να
πάρει μερικά Oscar και κάποιες Χρυσές Σφαίρες.
Ένα άλλο σημαντικό πράγμα που έκανε στη ζωή της ,
είναι να κάθεται τώρα εδώ, απέναντί μου και να μου λέει διάφορα γεγονότα από τη
ζωή της που η ίδια θεωρεί σημαντικά. Λοιπόν ξέρω ότι θα τελειώσω κάπως απότομα,
αλλά πρέπει να προλάβω να τελειώσω πριν η Ελένη θυμηθεί να μου πει κάτι άλλο.
Υποσημειώσεις
(1) Για όσους όμως θα ήθελαν να μάθουν περισσότερα να κάποια παραδείγματα: ντετέκτιβ, ηθοποιός, λογίστρια, διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, σεναριογράφος, κριτικός βιβλίων και θεάτρου, συγγραφέας, σκηνοθέτης, αρχαιολόγος, ιστορικός και πολλά άλλα που θα αναφερθούν σε ξεχωριστό τεύχος γιατί πόνεσε το χέρι από το γράψιμο.
(2) Ήταν μια νύχτα, στις 12 Νοεμβρίου του
2012, που έξι κολλητές «κοιμήθηκαν» όλες μαζί, η μια πάνω στην άλλη! Και κάποια
από αυτές, που η Ελένη αρνείται να αποκαλύψει, σηκώθηκε στις 3 και 14’ και 28’’
και άρχισε να χορεύει Salem Style. Είχαν προηγηθεί 2
κομμάτια πίτσα, 4 φτερούγες και άφθονα πατατάκια. (Οι υπόλοιπες λιχουδιές
παραλείπονται για χάρη αυτών που νηστεύουν). Ακολούθως τα κορίτσια είδαν ένα
θρίλερ ( που δεν ήταν τρομακτικό). Πρωταγωνιστής ένας κακός, σχιζοφρενής,
δαιμονικός, ψυχοπαθής δολοφόνος ονομαζόμενος Freddy. Ναι ξέρω τι σκέφτεστε,
πώς και σκέφτηκαν αυτό το όνομα. Ίσως έχουν έλλειψη φαντασίας. Τι να πω; Ρωτήστε
τους!
(3)Αριθμός περιπέτειας 3: μέρος
3
Συμμετέχοντες: Ελένη, Λουκάς,
Χριστίνα, Ριάτ
Τόπος: Ζάκυνθος, ναυάγιο
Ημερομηνία: 21.8.2010
Περιγραφή: Μετά από την περιήγηση σε άλλους δύο τόπους με ένα τουριστικό πλοίο, τα παιδιά με
τις οικογένειές τους και τους άλλους τουρίστες έφτασαν στο ναυάγιο της
Ζακύνθου, το οποίο παρεμπιπτόντως δεν ήταν καν ναυάγιο, αφού δεν ήταν τίποτε
άλλο από τα απομεινάρια ενός πλοίου που
ξέπεσε στη ξηρά. Τέλος πάντων, όπως συνήθως, τα παιδιά έκαναν ό,τι άρεσε
στον καθένα, δημιουργώντας μια ομάδα. Η Ελένη καθοδηγούσε, ο Λουκάς έτρεχε πολύ
γρήγορα, ο Ριάτ σκαρφαλώνει σαν μαΐμού, η Χριστίνα προειδοποιούσε τους άλλους να
μην πατούν στα σημεία όπου το πλοίο έκαιγε (κάτι πολύ χρήσιμο αφού ήμασταν
ξυπόλυτοι το πλοίο ήταν από σίδερο και
ήταν Αύγουστος!).
Μετά από 43 λεπτα, 50 δευτερόλεπτα και 18 δεύτερα, τα παιδιά εξερεύνησαν όλο το
πλοίο, μαζί με το μηχανοστάσιο.
Υ.Γ.
Αν ποτέ πάτε εκεί και επισκεφτείτε το μηχανοστάσιο, ίσως βρείτε το κομμάτι
πολυστερίνης που άφησαν τα κορίτσια με τα αρχικά ΕΛΧΡ…
Ελένη Τηλεμάχου, Γ' Γυμνασίου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Τι να πει κανείς; Γεννήθηκε σε μια κουκίδα αυτού του πελώριου κόσμου,
που ούτε ο κλασσικός Αμερικάνος δεν
ξέρει. Ήταν 25 Φεβρουαρίου (όχι πως θυμάται και τίποτα) που ήρθε στον κόσμο.
Πού να ήξερε όμως πως την ίδια μέρα το μεσημέρι θα γεννιόταν και ο
πολυαγαπημένος, «παντοδύναμος» και καμιά φορά ενοχλητικός Κλείτος ;
Τέλος πάντων, αυτή η μικρή δεν
μπορούσε να κάτσει έναν τόπο. Πήγε από τη Γερμανία στη Γαλλία, στην Ελλάδα και δεν
ξέρω κι εγώ πού αλλού κι όλα αυτά πριν
γίνει ενός χρονού, λες κι ήταν καμία
ξεχασμένη βαλίτσα, αφημένη σε κανένα αεροπλάνο! Πηδάμε τα «πρώτα επιτεύγματα», για τα οποία
καμαρώνουν οι γονείς το μωρό με ένα τεράστιο τρομακτικό χαμόγελο, κάνοντάς το
να νομίσει πως θα το φάνε, και προχωράμε σε πιο «σημαντικά» πράγματα, στα οποία
δεν λέγεται η φράση «Μάνα μου το!!!».
Δεν θα ξεχάσει ποτέ όταν στην πρώτη
τάξη του δημοτικού πάτησε το πόδι της στο κίτρινο, ετοιμόρροπο κτίριο κι έλεγε
από μέσα της: «Είμαι μεγάλη…Μπορώ….Ειμαι μεγάλη…Μπορώ», όταν όμως αντίκρισε την
δασκάλα της για πρώτη φορά, φώναξε κλαίγοντας «ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑ». Έτσι, βρέθηκε η
καλύτερη δικαιολογία για να μην πάει σχολείο για μια βδομάδα! Όλα ασήμαντα από εκεί κι πέρα… Να, κέρδισε 5,
6, 7, άντε 8 μικροπράγματα, βραβεία δηλαδή- για όσους δεν τα ξέρουν, να ψάξουν
στην ιστοσελίδα μου (για όσους δεν την ξέρουν ούτε αυτή, να σταματήσουν να
διαβάζουν ΑΜΕΣΩΣ αυτή τη βίο/αυτοβιογραφία!)
Ένα αξιοσημείωτο γεγονός που
συνέβη στη Γ’ τάξη του δημοτικού, είναι αυτό με την χειρότερή της εχθρό. Ήταν
μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο με γέλιο, πλάκες και αστεία ώσπου η δασκάλα αποφάσισε
να τερματίσει άδοξα την ενότητα του γέλιου αναγκάζοντάς την να κάτσει δίπλα από
την *******. Έτσι, η πονηρούλα μας σκέφτηκε να δώσει στους υπόλοιπους να
καταλάβουν πόσο μισούσε αυτή την πράξη της δασκάλας. Προσεχτικά, και πάντα με
ένα αθώο ύφος, πήρε το ψαλίδι από την κασετίνα και το έκρυψε κάτω απ’ το
τραπέζι. Ως το τέλος της περιόδου είχε κόψει την φούστα της συμμαθήτριάς της.
Κάποιοι γέλασαν, άλλοι έκλαψαν και οι υπόλοιποι νευρίασαν. Το μόνο σίγουρο ποιο
ήταν; Ανακάλυψε ακόμη μία δικαιολογία για να μην πηγαίνει σχολείο μιας και πήρε
αποβολή 2-3 ημερών!
Η ζωή της έγινε άνω-κάτω μόλις
μπήκε στο καλύτερο σχολείο της Κύπρου, το English school. Η μεγάλη
ανακάλυψη του «Κανονιού». Εκεί γνώρισε τον λεγόμενο «Μάστρο» ( που πάντα
συνοδεύονταν από «Το Ρόπαλο»!) Γιατί άραγε; Πρώτα απ’ όλα ο «Μάστρος» δεν ήταν
το αφεντικό της. Σχολείο πήγαινε ακόμη η κοπέλα! Ήταν απλώς ο δημοφιλέστατος
λεωφορειατζής. Όσον αναφορά το ρόπαλο , ας πούμε απλώς πως στο λεωφορείο του
δεν κουβάλαγε αγγελούδια… Ήταν όλοι τους
η όγδοη τρύπα του Φαραώ!
Εκεί βέβαια γνώρισε τον Κλείτο.
Πρώτη σκέψη: «Είναι κούκλος». Δεύτερη σκέψη: «Είναι πονηρός». Τρίτη σκέψη: «Ο Χριστός και η
Παναγία!». Αυτός λοιπόν έπαιρνε το λεωφορείο με τον Μάστρο και την
«Ντιν-καταντιν-ζωντόβολο» (το παρατσούκλι που της είχε βγάλει ο Μάστρος). Ο
Κλείτος ήταν φημισμένος για την πονηριά, και την εξυπνάδα του. Πότε
δημιουργούσε ομάδες για να βάλουν κάτω τον Μάστρο, πότε κανόνιζε τρόπους για να
σαμποτάρουν το λεωφορείο, πότε έβγαινε από τα παράθυρα του οχήματος και
μπλέκονταν σε καβγάδες, μόνο και μόνο για να του σπάσουν τα νεύρα του Μάστρου!
Μετά όλο και κάποιον θα κανόνιζε το ρόπαλό του, υπό τη μορφή απειλής πάντα, μην
παρασύρεστε!
Λοιπόν… τα
ξημερώματα : Μάστρος και Κλείτος , το πρωί στο σχολείο: ύπνο, και τα
απογεύματα: όλη μέρα πιάνο και διάβασμα. Τέλος πάντων, οι επιτυχίες, οι
χαζομάρες και το κήρυγμα συνεχίζονταν έτσι για 6 χρόνια… Εντάξει, κάτι σου έχω
κρύψει… Θα μαντέψεις ποτέ; Έλα προσπάθησε! Οχι; Πάντα ήθελε να γίνει διάσημη
όμως ποτέ δεν τα κατάφερε… Συνέχισε μετά απ’ όλα αυτά κι έγινε ψυχίατρος.
Μεγάλωσε… Τρελάθηκε… Και βεβαίως (όπως πολλοί διάσημοι) στα 27 αυτοκτόνησε!
Αστειεύομαι…
Την σκότωσαν…
Γεωργία Κρητικού, Γ' Γυμνασίου
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Μαφίας όπως πάντα εγέλασε των αρφούων
του και εφκήκε πρώτος! Απολάμβανε το ώσπου εφκήκε η αρφή του. Ήντα κρίμα … η
αρφή του. Έτσι πονηρό δίχρονο που ήταν έκλαιε συνέχεια γιατί ήθελε σημασία,
εσταματούσε μόνο με 12 γυρούς της γειτονιάς.
Στη σχολική του ζωή φάνηκε πολύ άτυχος.
Ιδιαίτερα στη δευτέρα γυμνασίου στην επιλογή from tutor, τζιαι
έμεινε του αγγονί ως την εβδόμη.
Εκτός ετούτου υπήρξε μεγάλος μαζόχας καθώς
επέλεξε γαλλικά … δκυο φορές. Η μοίρα όμως έπαιξε άσχημα παιχνίδια σε ένα άλλο
παιδί με το όποιο γνωρίστηκαν στη Τρίτη τάξη και αυτό σημάδεψε τη ζωή του για
πάντα.
Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του, ήταν
που εκρόστηκε του παρέα του και επήεν Creative Writing Club!
Με το πέρασμα του χρόνου έβαλε και λίο
νου! Ετέλειωσε και το σχολείο με σιλια ζόρκα γιατί ήταν και κούσπος, και μετά
επίεν πανεπιστήμιο. Τζιαμέ ήβρε μιαν παλαβή και εκάμαν σχέση ακούεις˙ πρέπει και
τζίνη τον ίδιο νου να κουλλιαντηρίζει! Ελαλούσε μου είχαν χημεία και πελάρες!
Ετο εν τα εκρικτικά… reactions που έκαμμε που
την ετραβήσαν! Σύμφωνα με έγκυρες πηγές ετέλειωσε το πανεπιστήμιο και εγίνηκε
γιατρός! Αλλά επειδή μες το γέμα του εν πάντα η χημεία (εν ο τζίρης του χημικός)
άνοιξε μιαν εταιρεία. Μαρί και πελάρες, πιέννετε στη “Boom Boom papageorgiou και υιός” σιόρ!
Η γυναίκα για ’ναν μαζί του ακόμα πρέπει να έχιει πολλή
υπομονή! Εκάμαν τζιαι τέσσερα μωρά και εν ούλλα ζηζάνια όπως τον παπά τους. Ο
ένας ειδικά έκαψέ τους. Ο παπάς του τωρά χιαίρεται γιατί νιώθει πως ένιωθε τζείνος
τόσα χρόνια! Βέβαια είμαι σίουρος ότι ο παπάς του επέρασε πολλά παραπάνω
βάσανα!
Αντρέας Παρασκευά και Πλούταρχος Παπαγεωργίου, Β' Λυκείου
Βιογραφικό σημείωμα
Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 2000 κάνοντας πολλά όνειρα από μικρή ηλικία. Πίστευε πως ήταν ανερχόμενο αστέρι της μουσικής και του μπαλέτου χωρίς να καταφέρει τίποτα από τα δύο. Όταν πέρασε στο English School, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο της επίτευγμα, αποφάσισε πως ήταν άξια να πάει στο Harvard, παρόλο που ούτε κατά διάνοια δεν θα κατάφερνε κάτι τέτοιο. Το όνειρο της στα 13 της ήταν να γίνει belly dancer κάτι που ανέπτυξε κατά κάποιο τρόπο στο μέλλον.
Έζησε τα παιδικά της χρόνια σε ένα αρχικό στάδιο διχασμένης προσωπικότητας. Ήταν από τη μία, μια φυσιολογική κοπέλα και από την άλλη μια αλκοολική τρελή. Στην ενήλικη ζωή της ανέπτυξε την τρελή της πλευρά. Έζησε μόνο με τα λεφτά των γονιών της μιας και δεν κατάφερε να κάνει κάτι το οποίο να της αποφέρει χρήματα. Κάτι αξιοσημείωτο στη ζωή της ήταν πως έλαβε μέρος στο ‘‘Κύπρος έχεις ταλέντο’’ σε ηλικία 72 χρονών χορεύοντας belly dancing. Δυστυχώς για εκείνη, ευτυχώς για τον υπόλοιπο κόσμο δεν πέρασε στο επόμενο στάδιο επειδή ήταν μεθυσμένη και έκανε εμετό στη σκηνή. Είχε κάποιες τάσεις αυτοκτονίας μεταξύ 95 και 96 χρονών όμως τελικά απέφυγε το θάνατο. Τελικά πνίγηκε στα 98 της στον εμετό της ενώ κοιμόταν. Μετά το θάνατο της κάποια στοιχεία της ζωής της αποδείκνυαν πως ήταν σχιζοφρενής, κάτι το οποίο δεν έχει διαπιστωθεί ακόμη…
Κωνσταντίνα Παναγιώτου, Α΄ Γυμνασίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου