Στον διπλανό συνοικισμό η γλώσσα άλλαξε,
δεν άλλαξε όμως ο πόνος.
Τα πρόσωπα μιλούν αραβικά, γαλλικά, ουκρανικά
μιλούν μια άλλη γλώσσα.
Ο πόνος τους όμως μιλά όπως τότε
μιλά όπως πάντα
ξεριζωμός, φτώχεια, μοναξιά, ρατσισμός.
Το αγοράκι τότε λεγόταν Αντρέας
και η αδερφή του Μαρία.
Τώρα τον λέν Κινάν
και εκείνη Χανάν.
Φορούν ρούχα και όνειρα δανεικά
όπως τότε.
Παιδιά του συνοικισμού
όπως τότε, όπως τώρα, όπως πάντα.
